Zo'n anderhalve week geleden hebben wij, als (oud) bestuur van NSEde, de voorzittershamer van NSR(otterdam) gebrasst. Een dag later hebben wij de actie opgeeïst door hen een mail te sturen met de verwachtte tegenprestatie, namelijk dat zij die dinsdag daarop met minimaal vijf leden de hamer terug zouden komen halen tijdens onze verenigingsavond. Daar voelden zij zich te groot voor en waren wij, als kleinste zusje van hen, te klein voor.
Na enig heen en weer gebrief waren we op het punt dat zij een laatste kans zouden krijgen en er van hen verwacht werd dat zij de hamer hoogstpersoonlijk op zouden komen halen. Een tegenreactie van hen zou onbeantwoord blijven.
En vanavond was het moment daar. Twee jongens van formaat kwamen rond een uur of acht onze locatie binnen lopen. De rest kwam vijf minuten later binnen stormen. Voordat we er erg in hadden werd onze Quaestor (onder ons bekend als Arjan) meegenomen en ontvoerd. Er ontstond een "gevecht" waar uiteindelijk de politie bij te pas kwam (dat is het jammere van al die bewakingscamera's in het centrum). Wij wouden Arjan uit het busje krijgen en zij wouden fatsoenlijk weg kunnen rijden zonder een aantal van onze leden onder de auto te hebben.
Al onze pogingen waren helaas zonder resultaat, want zij hadden Arjan en wij de hamer.
Een onderhandelingsactie volgde. Wanneer wij met twee personen én de hamer naar kasteel Hoekelum zouden komen konden we Arjan terug krijgen.
Ruim een halfuur later kwam Arjan idd terug en hebben we nageborreld met de leden van NSR. En dat was heel gezellig.
Bij het weggaan kreeg ik de pet van één van de jongens te pakken. Dit zorgde voor een volgende actie waarin ik heel hard wegrende en zij heel hard achter mij aankwamen. We maakten een deal die erop neerkwam dat ik de pet mocht houden, zij mijn trui kregen (ik had d'r twee aan) en we die volgende week donderdag weer om zouden ruilen. NSR zou NSR niet zijn als het daarbij gebleven was. Twee seconcen later zaten mijn kleren onder de meel. Tien seconden later zat het ook in mijn ogen, neus, broek en haar.
Mocht je je afvragen waarom mijn haar in één keer vijf tinten lichter is...

27 augustus jl. ben ik gedoopt! Hier is een hele weg aan vooraf gegaan. Ik ben nog steeds aan het lopen...
Ik kwam vandaag een boekje tegen dat ik bij mijn doop gekregen heb om "al mijn mooie en minder mooie momenten in op te schrijven."
De avond van de dag dat ik gedoopt ben schreef ik dit:
Vandaag was de grote dag, de dag van mijn leven. Mijn nieuwe leven. En het was goed. Ja, veel meer dan dat... Bijzonder, gezegend ook. De zegening straalde. In de zon die de donkere wolken verjoeg op het moment dat ik bovenkwam. In de mensen die getuige wilden zijn, ondanks gemengde gevoelens. In mij op het moment dat God liet weten dat het goed was. Ik voel me anders. Of niet anders, maar nieuw. Vernieuwd. Ik voel de drang om God te danken in woorden en handelen. Nu. En later? Dan ook. Of minder. Maar nooit niet.
Want: Ik heb ontdekt hoe geweldig groot God is.
Ik heb Zijn liefde ervaren.
En nu wil ik alleen nog maar voor Hem leven & Hem gehoorzamen!
Nog steeds kan ik genieten als ik terug denk aan het moment van mijn doop.
Een kleine impressie...

Afgelopen dinsdag heb ik mijn zeer gewaardeerde taak als Assessor Externus in het eerste bestuur der NSEde mogen overdragen. Dit naar aanleiding van mijn eigen keuze om deze functie naast mij neer te leggen, aangezien ik vrijwel geen enkele avond meer fatsoenlijk thuis was. Het viel me zwaarder dan ik had gedacht. We hebben als bestuur een tijd lang intensief en met een gezamelijk doel samengewerkt en nu is dat voorbij. Toch weet ik dat mijn keuze goed is.. Het was mijn wens dat er een navigators studentenvereniging in Ede zou komen (omdat dit zo ontzettend leerzaam, goed en verrijkend is) en die wens is in vervulling gegaan. NSEde is namelijk een feit!
Ik leefde in de veronderstelling dat ik nu eindelijk tijd zou hebben voor het opruimen van mijn kamertje, de afwas, school en meer van die -het moet gebeuren, maar ik kan me er niet toe zetten- dingen. Dat valt vies tegen. Wel heb ik deze week maarliefst twee keer met mijn lieve huisgenootjes gegeten en tijd geïnvesteerd in ander genoeglijk gezelschap:)
Nu is dan eindelijk de tijd aangebroken dat ik wel met school bezig moet zijn. Komende week aan mij dus geen verleidelijke voorstellen alsjeblieft..

Hoe kan het dat mensen horen zonder te luisteren en praten zonder wat te zeggen?
Zijn dat niet van die dingen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn? Of toch niet...

Mss had ik me eerst enigzins moeten laten informeren voordat ik heel enthousiast een weblog ging maken.
Mijn vorige is binnen een dag doodoverleden.. Inmiddels heb ik een nieuwe in het leven geroepen, die ik heel goed ga verzorgen. Althans, ik ga m'n best doen!

Daar is 'ie dan! Een heus weblog..